Yaşamımız boyunca bize anlamsız gelen bir çok olayla karşılaşırız. Var olması bize anlamsız gelen bir çok varlık olduğu hissine kapılırız. Kötülükler ve bu kötülükleri yapan kişilerin var olmaması gerektiğini düşünürüz.
Fakat zaman geçtikçe, aklımız büyüdükçe, bilincinin genişledikçe, hayat tecrübemiz arttıkça, hayata bakışımız genişledikçe, Rabbimizi ve O'nun yarattıklarını tanıdıkça var olan herşeyin birbiri ile bir bağlantısı olduğunu, tüm varolanlar bir bütünün parçası olduğunu anlamaya başlarız. 

Tüm varlıklar ve olaylar arasında bir bağlantı olduğunu, bunların da bir bütünü oluşturduğunu ve bu bağlantısal bütütün bir sahibi olduğunu farkederiz. İşte o zaman bize anlamsız-gereksiz gelen varlıklar ve olaylar anlamlı gelmeye başlar.

Gece ve gündüz, beyaz ve siyah, iyi ve kötü gibi zıtlar uzlaşır zihnimizde, zehirli bitkinin aynı zamanda en iyi şifa olduğunun farkına varırız. Zihnimiz sakinleşir, kalbimiz huzur bulur, Rabbimize güveniriz, tevekkülü öğreniriz ve Ali İmran süresi 190-191.ayetlerdeki ifadeyi tüm yüreğimizle tekrar ederiz: " Kuşkusuz, göklerin ve yerin yaratılışında ve gece ile gündüzün birbirini izlemesinde derin kavrayış sahipleri için alınacak dersler vardır,
Onlar ki ayakta dururken, otururken ve uyumak için uzandıklarında  Allah'ı anar, ve göklerin ve yerin yaratılışı üzerinde inceden inceye düşünürler: “Ey Rabbimiz! Sen bunların hiç birini anlamsız ve amaçsız yaratmadın. Sen yücelikte sınırsızsın! Bizi ateşin azabından koru!”
İnsanın bu bağlantısal bütünlüğü kavrayabilmesi, her varlığın ve olayın bir amacı olduğunu anlayabilmesi için önce kendi sınırlılıklarının ve Rabbinin yüceliğinin farkına varması gerekir. İnsanın sahip olduğu bilgi bu bütünlük içerisinde çok küçük ve sınırlıdır, bakışı dardır, kavrayışı yetersizdir.

Rabbimiz olan Allah'ın ise ilmi ve kudreti sınırsızdır. İnsan kendini bildiğinde Rabbini bilir, Rabbini bildiğinde hayat (varlık ve olaylar) anlam kazanır, yüreğe hayret ve haşyet dolar, kalp sükunet bulur.
Rabbim bizlere Rabbini ve haddini bilmek nasip eylesin.