İnsan ilişkilerinde neden bu kadar tahammülsüz, aceleci ve bencil olduk? Bu durumun sebebi nedir ve çözümü mümkün müdür?
Acı sonuçlarını hep beraber yaşadığımız bu bencilliğimizin sebebi üzerine her vicdanlı yürek yorulup cevap aramalıdır.
Acaba sebebi, çocuklarımızı küçüklükten itibaren en önemli sensin anlayışı ile yetiştirmemiz olabilir mi?
Alışkanlık edindiğimiz özel günler, özel kıyafetler, abartılmış övgü dolu sözler, kusursuz göstermeler, prensler/prensesler gibi yetiştirmeler çocuğun kendisini diğerlerinden daha önemli olduğuna inandırmış olabilir mi?
Sınır koymamız, uyarmamız, öğretmemiz, terbiye etmemiz gereken yerde görmezden gelmemiz, kural tanımaz  biri olmasına ve ölçüsüz davranmasına sebep olmuş mudur?
Kendimizi kusursuz göstermek için çocuklarımızın da hatalarını kabul etmememiz özür dilemeyi öğrenmeyi engellemiş olabilir mi?
Her insanın bizim kadar değerli olduğunu, bizim de diğerlerinden daha değerli olmadığımızı kabul etsek, ne üstün ne de aşağı görmesek;
düğün, dernek ve cemiyetlerimizi daha sade yapsak; hata yapabilenler olduğumuzu içselleştirsek ve özür dilesek; çocuklarımıza diğer insanların hakkına saygı konusunda sınırları öğrensek; kusurumuzun ve eksiğimizin insan olmamızın bir gereği olduğunu hissetsek daha huzurlu olmaz mıyız?
Huzurlu olunca da etrafımıza huzur yaymaz mıyız?
Biz, tüm insanlar, hepimiz affa/merhamete/yardıma  muhtaç kusurlu ve aciz kullarız. Büyük, kusursuz ve zengin olan ise sadece Allah'tır.
Böyle inanılırsa dertlerimize bir çözüm olur mu dersiniz?